Ανδρέας Βορύλλας – ΝΙΚΗ: Λεφτά υπάρχουν για όλους αν κάνουμε τα σωστά!

Ένα ολιστικό πρόγραμμα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας – Του Ανδρέα Βορύλλα, βουλευτή Β2 Δυτ. Τομέα Αθηνών ΝΙΚΗ.

Πώς μπορούμε να σπάσουμε τα μονοπώλια και τα καρτέλ που δημιούργησε ο Μητσοτάκης; Με ένα πενταετές πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης και βασικούς άξονες στην οικονομία τον πρωτογενή τομέα με καθετοποίηση παραγωγής και δημιουργία μικρών και μεσαίων συνεταιριστικών επιχειρήσεων ανά περιοχή σύμφωνα με την βιοποικιλότητα των περιοχών, άμεση απελευθέρωση των σπόρων και των φυτωρίων από τις 5 μονοπωλιακές εταιρείες, που πωλούν μερικώς μεταλλαγμένους σπόρους ή συγκεκριμένες ποικιλίες στην δεντροκομία, απεξάρτηση και δυνατότητα παραγωγής περιφερειακών δομών -μέσω του Ταμείο Ανάκαμψης – για πράσινη ενέργεια, όχι όμως αιολικά πάρκα σε βουνά ή φωτοβολταϊκά σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αλλά με πλωτά αιολικά πάρκα σε περιοχές που δεν χαρακτηρίζονται είτε τουριστικές είτε μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.

Στις παραγωγικές αυτές μονάδες θα μπορούν να συμμετέχουν και οι συνεταιριστικές εταιρείες ως μέτοχοι ανάλογα της κατανάλωσης της ενέργειας που θα προμηθεύονται.

Στο ίδιο σκεπτικό και έργα άρδευσης με σύγχρονους τρόπους υδροπονίας αλλά και συγκεκριμένα εγγειοβελτιωτικά έργα όπως φράγματα ή ό,τι άλλο θα μπορούσε να φέρει κατά πρώτον οικονομία στον υδροφόρο ορίζοντα αλλά ακόμη και σύγχρονες μεθόδους αφαλάτωσης όπου απαιτείται.

Με τον ορισμό της δευτεροβάθμιας συνεταιριστικής επιχείρησης θα περιλαμβάνεται και η δημιουργία εργαστηρίων, εργασιών ακόμα και εργοστασίων, που απαιτείται για τη μεταποίηση των προϊόντων, στα οποία και πάλι ο παραγωγός θα μπορεί να είναι μέτοχος και κατ’ επέκταση μερισματιούχος. Έχοντας έτσι ένα ακόμη εισόδημα από τη μεταποίηση και την εμπορία του προϊόντος έτσι ο αγρότης θα μπορεί να έχει διπλό ή τριπλό έσοδο πέρα την παραγωγή στο προϊόν του.

Είναι γνωστό ότι η ακρίβεια στα τρόφιμα οφείλεται και στους εμπόρους μεταπωλητές που αγοράζουν φτηνά από τους παραγωγούς αγρότες και πουλάνε ακριβά στους τελικούς καταναλωτές. Θα μπορούσε μα προωθηθεί η συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο των συνεταιρισμών, μεγάλων επιχειρήσεων που απαιτούν ως πρώτες ύλες αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, καθώς και των εταιρειών Σουπερ Μάρκετ.

Για παράδειγμα, ένα μεγάλο Σούπερ Μάρκετ, να επιτρέπεται να κατέχει μέχρι το 30% σε ένα συνεταιρισμό ελαιοπαραγωγών. Με αυτό τον τρόπο, το Σούπερ Μάρκετ θα αγοράσει απ’ ευθείας από τον Συνεταιρισμό ελαιόλαδο, παρακάμπτοντας τους εμπόρους μεταπωλητές που ανεβάζουν κερδοσκοπικά τις τελικές τιμές των τροφίμων. Με τον ίδιο τρόπο, μια εταιρία παραγωγής παγωτών να επιτρέπεται να κατέχει μέχρι το 30% σε ένα συνεταιρισμό γαλακτοπαραγωγών. Κατ’ αναλογία η εταιρία παραγωγής παγωτών θα αγοράζει γάλα από τον συνεταιρισμό γαλακτοπαραγωγών.

Το κέρδος πολλαπλό για τον παραγωγό, για τον μεταποιητή και για τον καταναλωτή, σπάζοντας έτσι τα δημιουργηθέντα καρτέλ και απελευθερώνοντας την αγορά από τα ολιγοπώλια.

Ακόμη μία παρέμβαση που θα έχει το κράτος σε αυτό το νέο μοντέλο εθνικής αγροτικής οικονομίας θα είναι να μεριμνά μέσω των πρεσβειών του ανά την υφήλιο για την εξαγωγή των προϊόντων αλλά και την υποστήριξη του brand ελληνικό προϊόν. Όμως πρώτη και κύρια μέριμνα του κράτους θα είναι να υπάρχει επάρκεια πρώτα στην ελληνική αγορά.

Έγινε προηγουμένως λόγος για την περιφερειακή ανάπτυξη και των πρωταγωνιστικό ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει η εθνική αγροτική πολιτική. Για να γίνει αυτό πρέπει επιτέλους το κράτος να αποκεντρωθεί και να μεταφερθούν η διαχείριση ορισμένων πόρων στις περιφέρειες, αναπτύσσοντας ένα μοντέλο όμοιο των ελβετικών καντονιών, όπως αυτές τις δημιούργησε ο Ιωάννης Καποδίστριας πριν από 200 χρόνια και έκαναν την Ελβετία μία πανίσχυρη χώρα.

Φυσικά και δεν πιστεύουμε πως μπορούμε στα επόμενα 5 χρόνια να γίνουμε Ελβετία. Δεν είμαστε αιθεροβάμονες όμως βάζουμε γερές βάσεις, δημιουργώντας ένα νέο μείγμα πολιτικής μεταξύ κεντρικής διοίκησης και περιφερειών, η οποία θα λογοδοτεί στις κοινότητες της ή αλλιώς στους δήμους και θα κατανέμει τους ανάλογους πόρους όπως και θα εισπράττει φόρους από τις οικονομικές δραστηριότητες των κοινοτήτων.

Θα μπορεί να έχει αυτονομία ή και να επιβάλει η ίδια η περιφέρεια την εισπρακτική της πολιτικής, για παράδειγμα να διαμορφώνει τον ΕΝΦΙΑ και τους δημοτικούς φόρους.

Έτσι σε φτωχές περιοχές θα μπορεί για να γίνει η προσέλκυση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Για να έχει για τα πρώτα χρόνια ανάπτυξη, μία συνεταιριστική εταιρεία θα μπορεί να έχει ακόμη και μηδενικό ΕΝΦΙΑ και δημοτικούς φόρους.